13 października 2023r. z okazji Dnia Edukacji Narodowej, na zaproszenie wójta gminy Sorkwity p. Józefa Maciejewskiego, przybyli do Szkoły Podstawowej im. J. Korczaka w Sorkwitach emerytowani nauczyciele i pracownicy obsługi z gminy Sorkwity. Spotkanie rozpoczęło się od życzeń i wręczenia symbolicznego kwiatka, a następnie szanowni
Slides: 23 Download presentation JANUSZ KORCZAK W OCZACH DZIECKA… Prace konkursowe uczniów SP 45 w Sosnowcu Kategoria: klasy I-III I miejsce: Jakub Ćmachowski klasa 3 A „List do nieznanego kolegi” List do nieznanego kolegi Gdy słońce świeciło na niebie Janusz Korczak uczył i leczył Ciebie. Gdy Księżyc był na niebie Janusz Korczak do snu układał Ciebie. A gdy w nocy płakałeś i czegoś bardzo się bałeś, Janusz Korczak przytulał Ciebie i trzymał Cię za rękę; a ty wtedy się uspakajałeś. A jak do Obozu wchodziłeś , to nawet się nie smuciłeś, bo On trzymał Cię za rękę I nucił Twą ulubioną piosenkę. A jak wchodziłeś do gazu, on jak zawsze, od razu Cię pocieszał. I teraz razem jesteście w niebie, daleko… ale jak zawsze koło siebie. Jakub Ćmachowski Kl. 3 A Nauczyciel: mgr Dorota Musiał Kategoria: klasy IV-VI I miejsce: Jacek Bełza klasa V B „Wspomnienia o Januszu Korczaku” , , Wspomnienie o Januszu Korczaku'' On był zawsze z nimi Dzieci to nie puste słowa lecz szacunek i dobra wola wolność nieść gotowa nigdy sam nie dołączył do ludzi złych a dzieci wybawił z upodlenia nie szukał ratunku lecz ze sztandarem i małą Ryfką w bramy piekła się schylił aż cały świat zadziwił i choć już w innym wymiarze to myśl o Szczęściu Dzieci spełnia się właśnie gdy Jego życie gaśnie i kiedy przyszły nowe pokolenia jego , , myśl''-Dziecko-nie zaśnie Jarek Bełza kl. 5 B Nauczyciel : mgr Małgorzata Marosz-Kochan Kategoria: klasy IV-VI II miejsce: Aleksandra Piąta klasa VI A „Był taki ktoś” „Był taki ktoś” Był taki ktoś Kto na każde dziecko Patrzył jak na dorosłego człowieka Kto uważnie słuchał I odpowiedź ważył Szukając najlepszych słów Był taki ktoś Dla kogo życie dziecka Znaczyło więcej niż własne Kto stał się żywym dowodem Że można kochać mądrze Dziś chcemy podziękować Za drogę którą przeszedłeś Za to że dałeś nam przykład Co znaczy być mądrym człowiekiem Aleksandra Piąta klasa VI A Nauczyciel: mgr Małgorzata Marosz-Kochan Literacki konkurs na wiersz o Januszu Korczaku Kategoria: klasy IV-VI III miejsce: Natalia Maj klasa V C „Janusz Korczak” JANUSZ KORCZAK - Dlaczego tak wszyscy wokół się cieszą i radują? - Wybrano Patrona Szkoły więc świętują! - Jestem tu nowy - więc nie wiedziałem… Kim jest nasz patron? Czy o nim słyszałem? - To Janusz Korczak, który dzieci kochał chciał aby miały więcej praw i właśnie za nie swe życie oddał. Od dziś będzie dla uczniów wzorem był bardzo mądry i wielkoduszny dlatego właśnie został patronem! Natalia Maj, V C Nauczyciel: mgr Agnieszka Mączka I miejsce: Klasa IV A Sosnowiec, 16 listopada 2011 r. Drogi Panie Januszu Korczaku! Na wstępie naszego listu chcielibyśmy się przedstawić. Jesteśmy uczniami klasy czwartej „a” Szkoły Podstawowej nr 45. Na lekcji wychowawczej nasza wychowawczyni opowiadała nam o Panu. Podziwiamy Pana troskę o dzieci , które były sierotami i nie miały opieki oraz miłości swoich rodziców. Tworzyłeś dla tych młodych ludzi bezpieczne domy pełne miłości i ciepła rodzinnego. Wszystkich swoich podopiecznych uczyłeś samodzielności i szacunku dla innych. Jako lekarz dbałeś również o zdrowie dzieci , dlatego zawsze zachęcałeś je do ćwiczeń i różnych gier sportowych. Byłeś wspaniałym wychowawcą i nauczycielem. Wszyscy bardzo Cię kochali. Chcielibyśmy Ci podziękować za radość, którą wniosłeś w życie każdego dziecka. Wspaniale, że napisałeś dla nas powieść o Królu Maciusiu Pierwszym, jak również wiele książek dla nauczycieli i wychowawców. Największy podziw i szacunek budzi Pana poświęcenie dla dzieci, którym dobrowolnie towarzyszyłeś w komorze gazowej obozu koncentracyjnego w Treblince, umierając razem z nimi. Za Twoje życie oddane dzieciom i ich potrzebom dziękujemy Ci z całego serca. Uczniowie klasy IV A Nauczyciel: mgr Beata Kwiecień Klasowy konkurs literacki: „List do Janusza Korczaka” II miejsce: Klasa IV D Sosnowiec, dnia 14 listopada 2011 r. Szanowny Panie Januszu Korczaku! Jesteśmy uczniami klasy czwartej „ d” Szkoły Podstawowej nr 45 w Sosnowcu. W maju 2011 r nasze koleżanki i nasi koledzy wybrali Pana na patrona naszej szkoły. Cieszymy się, chociaż Pana nie ma wśród żywych i będziemy mogli czuć, że jest Pan wśród nas! Wiemy, że w swoich pismach, utworach nazywał Pan dzieci poetami, filozofami. Docenił i widział Pan w małym dziecku- człowieka. Na cześć Pana w naszej szkole będziemy uczyć się hymnu. „Stary Doktorze” jest nam przykro, że nie urodził się Pan w lepszych czasach. W XXI wieku, w dobie tolerancji względem drugiego człowieka, może byłby Pan gwiazdą filmową czy RZECZNIKIEM PRAW DZIECKA. Obiecujemy, że będziemy godnie i wzorowo postępować w naszym życiu! Uczniowie klasy czwartej „ d” Nauczyciel: mgr Katarzyna Reszel - Łagoń PS. Nie wszyscy z naszej klasy przeczytali KRÓLA MACIUSIA PIERWSZEGO, ale Piotruś, Aleks i Krzysiu obiecali naszej wychowawczyni, że nadrobią literackie zaległości. Klasowy konkurs literacki: „List do Janusza Korczaka” III miejsce: Klasa VI C Sosnowiec, 15 listopada 2011 r. Drogi Panie Korczaku! Dnia 9 grudnia 2011 r. oficjalnie zostanie Pan patronem naszej szkoły. Jest to bardzo ważny dzień dla wszystkich uczniów i nauczycieli naszej Szkoły Podstawowej nr 45. Jest Pan wzorem moralnym dla wszystkich ludzi. Jesteśmy pełni podziwu z jaką odwagą i poświęceniem walczył Pan o prawa dzieci. Zaimponowało nam bardzo, w jaki sposób kierował się Pan empatią wobec dzieci. Szanujemy Pana osobę i cieszymy się, że to właśnie Pan będzie NASZYM PATRONEM! Z wyrazami szacunku klasa VI C Nauczyciel: mgr Magdalena Bukowska Konkurs plastyczny: „Portret Janusza Korczaka” I miejsce: Izabela Sośniak VI B II miejsce: Natalia Migas VI A III miejsce: Marta Marzec V A Konkurs plastyczny: „Ilustracja do dowolnego utworu Janusza Korczaka” I miejsce: Marta Kubik VI A II miejsce: Patrycja Hermanowska V A III miejsce: Natalia Sitko IV C
Od lekarza do pedagoga. Medycyna M. Falkowska, Kalendarz žycia, dzialalnošci i twórczošci Janusza Korczaka, Warszawa 1989, s. 25-26, 33. 102 MONIKA HAJKOWSKA
Janusz Korczak 2012 Rokiem Janusza Korczaka Justyna Piguła III „a” Spis treści 1. 2. • • • 3. 4. 5. Wstęp Janusz Korczak - zarysy portretu Dzieciństwo i młodość W służbie dziecku i społeczeństwu Korczak w getcie Kalendarium Cytaty Zdjęcia Wstęp W 2012 roku przypada 70 rocznica tragicznej śmierci Janusza Korczaka i setna rocznica założenia przez „Starego Doktora” Domu Sierot. Z tej okazji i z inicjatywy Rzecznika Praw Dziecka Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanowił rok 2012 Rokiem Janusza Korczaka. Polski lekarz, pisarz, autor książek dla dzieci i pedagog przez całe swoje życie był zaangażowany w walkę o prawa dziecka. Jako prekursor w dziedzinie ochrony praw dzieci, stworzył podwaliny Konwencji o Prawach Dziecka. Program Roku Korczaka, koordynowany przez Biuro Rzecznika Praw Dziecka, obejmie m. in. nowe wydania jego książek, konferencje, dyskusje, warsztaty i wystawy. Janusz Korczak – zarysy portret Dzieciństwo i młodość Janusz Korczak tak naprawdę Henryk Goldszmit, urodził się w 1878 lub 1879 roku w Warszawie. Dokładnej daty nie znamy. Ojciec Korczaka, Józef Goldszmit – ceniony warszawski adwokat – nie zadbał o szybkie sporządzenie synowi metryki. Nie angażował się także zbytnio w życie rodzinne. Jego małżeństwo z Cecylią z domu Gębicką nie należało do udanych. Wysokie dochody z kancelarii, odpowiednie powiązania rodzinne pozwalały rodzicom Korczaka znaleźć się zrazu wśród zamożnych i cenionych rodzin żydowskich. Rodzina Goldszmitów kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania. Wygoda, dostatek, domowa służba: bona, niania i kucharka zajmujące się dziećmi – w takich warunkach wychowywał się we wczesnym dzieciństwie Henryk Goldszmit. Nie budziło to jednak jego zachwytu. Po latach będzie wspominał chłód, smutek i samotność domu rodzinnego. Mały Henryk nie miał bliskich kontaktów ani z matką, ani z ojcem, ani z siostrą. Nie było to normą w tamtych czasach. Na dodatek, każdy z rodziny Goldszmitów zajęty był sobą i swoimi problemami. Ojciec zimny, wyniosły, ale też elegancki i dowcipny, często nieobecny w domu; nieszczęśliwa matka i Siedmioletni Henryk uczęszczał do prywatnej szkoły przygotowującej do gimnazjum, w której panowała żelazna dyscyplina i rózga. We wspomnieniach Korczaka szkoła ta stanie się symbolem strachu i przemocy, samotności i bezradności ucznia wobec dominacji nauczyciela. Pozna także doświadczenia sieroctwa i biedy. Coraz bardziej traci kontakt z ojcem chorym psychicznie. Rodzina podupada finansowo. Młody Korczak zmuszony jest wziąć na siebie ciężar utrzymania matki i siostry. Jako uczeń męskiego Gimnazjum Praskiego dwoi się i troi, aby dorobić korepetycjami i pisaniem do gazet. Zdobywa pierwsze szlify nauczycielskie. Wchodzi coraz bardziej w świat społeczny zarówno biedniejszych, jak i bogatszych rodzin ówczesnej Warszawy. Styka się z biedą i bogactwem. Jego pasją staje się literatura. Zaczytuje się w Józefie Ignacym Kraszewskim, Henryku Sienkiewiczu, pociąga go także literatura młodopolska. W 1896 roku debiutuje na łamach tygodnika satyrycznego humoreską na temat wychowania dzieci pt. Węzeł gordyjski. Podpisuje się pseudonimem Hen. Zyskuje zainteresowanie redakcji i czytelników. Dwa lata później zdaje maturę i rozpoczyna studia na wydziale lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Pokonuje bariery numerus clausus związane ze swoim żydowskim i polskim rodowodem. Po latach Korczak połączy te wszystkie wątki narodowościowe i powie o sobie: „jestem polskim Żydem urodzonym pod zaborem rosyjskim”. W 1900 roku swój tekst Dzieci i wychowanie Janusz Korczak jako 10 letni chłopiec W służbie dziecku i społeczeństwu Biografia społeczna i zawodowa Janusza Korczaka wpisuje się w klimat i idee przełomu XIX i XX wieku, którymi żyły elity arystokracji, inteligencji i społecznicy dawnej Warszawy. Ruch oświatowy okresu międzywojennego wciągnie także Janusza Korczaka. Praca społeczna stanie się imperatywem i przesłaniem jego życia. Swoją uwagę skupi przede wszystkim na dziecku. Za Ellen Key, za badaczami Nowego Wychowania zgromadzonymi w laboratoriach Genewy i Brukseli będzie powtarzać: „odnowa świata dokona się przez dziecko i wychowanie”. W 1905 roku uzyskuje dyplom lekarza, pracuje jako pediatra w szpitalu im. Bersonów i Baumanów. Jest już rozpoznawalnym pisarzem i publicystą. Ma za sobą debiut książkowy (Dzieci ulicy). Publikuje w tygodniku „Głos”, redagowanym przez znanego pedagoga Jana Władysława Dawida. Wchodzi także dość głęboko w środowisko Uniwersytetu Latającego. Styka się z czołowymi autorytetami społecznymi międzywojennej Warszawy: Stanisławem Brzozowskim, Ludwikiem Krzywickim, Stefanią Sempołowską, Wacławem Nałkowskim, Stefanem Żeromskim. Ma za sobą wakacyjny wyjazd do Szwajcarii, w czasie którego poznawał idee Johanna Heinricha Pestalozziego, przed sobą dodatkowe studia i staże medyczne w Berlinie, Paryżu, Londynie. Korczak jest lekarzem pediatrą, śledzi ruch higienistyczny, angażuje się w działalność Warszawskiego Towarzystwa Kolonii Letnich i Towarzystwa Higienicznego. Śni mu się – jak pisze – „wielka synteza dziecka”. Połączy w niej swoje wykształcenie pediatryczne, doświadczenia publicysty, kreatywność pisarza z pracą wychowawczą. 7 października 1912 roku Janusz Korczak zostaje dyrektorem Domu Sierot przy ulicy Krochmalnej 92 w Warszawie – placówki opiekuńczej dla dzieci żydowskich, powstałej staraniem Towarzystwa „Pomoc dla Sierot”. Jest to od początku Dom wyrastający ponad standardy opieki nad dzieckiem w tamtych czasach. Nowy, nowoczesny ośrodek posiadał zaprojektowane specjalnie dla ponad 100 dzieci: sypialnie, jadalnię, ale także specjalne pomieszczenia do nauki szkolnej, miejsce na warsztaty. W projektach uwzględniono także mieszkania dla osób chętnych do wzięcia sierot. W Domu Sierot Janusz Korczak razem ze Stefanią Wilczyńską tworzy oryginalny, autorski program wychowawczy. Splatają się w nim elementy podmiotowości dziecka z samowychowaniem; autokreacji i odpowiedzialności za siebie i innych z uspołecznieniem i wychowaniem do pracy. Dom Sierot był „domem pracy i szkołą życia”. Korczak sięgał po nowe środki wychowawcze, z którymi eksperymentowała pedagogika reform: samorząd dziecięcy, sąd koleżeński, gazetkę szkolną, specjalne dyżury. W Domu Sierot, a także w Naszym Domu – placówce kierowanej przez Marynę W wydanym w 1918 roku eseju Jak kochać dziecko. Dziecko w rodzinie, uznanym za credo pedagogiczne, wymieni: prawo dziecka do śmierci, prawo dziecka do dnia dzisiejszego, prawo dziecka, by było tym, czym jest. Z walką o te prawa Korczak zwiąże swoje dalsze plany życiowe i zawodowe. Stanie się obrońcą, adwokatem i rzecznikiem dzieci. Będzie o nie walczył na różnych polach: jako lekarz, wychowawca, pisarz i publicysta. Jego książki dla dzieci: Król Maciuś Pierwszy, Król Maciuś na wyspie bezludnej, Bankructwo Małego Dżeka, Kiedy znów będę mały, a także występy w radio – słynne korczakowskie gadaninki – spowodują, że Korczak stanie się znany wśród dzieci i rodziców. Bogata publicystyka społeczno– polityczna, odsłaniająca biedę, nierówności i podziały społeczne, wprowadza Korczaka w krąg warszawskiej, postępowej inteligencji tworzącej środowisko oświatowe. Przed Korczakiem otwierają się znane żydowskie i polskie domy. Nazwisko Korczaka wymieniane jest wśród takich przedstawicieli ruchu oświatowego, jak: Stanisław Karpowicz, Marian Falski, Maria Librachowa, Ludwik Hirschfeld, Helena Radlińska, Maria Grzegorzewska. Korczak znajdzie się wśród członków Komisji Pedagogicznej Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, będzie także w grupie inicjującej Kongres Dziecka. Narastający antysemityzm, ksenofobia, podziały polityczne aktywizujące skrajne grupy coraz bardziej stygmatyzują i dzielą polsko–żydowską A jednocześnie postępowe środowiska oświatowców, działaczy społecznych tworzą pierwsze w Polsce wzorcowe, otwarte, walczące z dyskryminacją ośrodki akademickie. Korczak trafia do grona wykładowców Studium Pracy Społeczno–Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej (przedwojenny prywatny uniwersytet). Jest także wśród nauczycieli Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej, Seminarium dla Nauczycieli Religii Mojżeszowej. Kształci wychowawców, nauczycieli, działaczy, gotowych działać w służbie dziecka. Coraz trudniej zmagać Mu się z codziennością, ciężko odnaleźć swoją tożsamość zarówno w Polsce, jak i w Palestynie. Rosną kłopoty finansowe Domu Sierot. Wśród personelu pojawia się zwątpienie w słuszność idei wychowawczych. Zdjęcie wykonane podczas wizyty 1934 i 1936 w Izraelu Korczak w getcie Już od pierwszych dni II wojny światowej Dom Sierot Janusza Korczaka znalazł się w polu bombardowań. Korczak usilnie zabiega o pomoc, dary, wsparcie dla dzieci. W październiku 1940 roku nakazem władz niemieckich w okupowanej Warszawie tworzy się getto dla ludności żydowskiej. Zabiegi Korczaka o pozostawienie Domu Sierot na Krochmalnej nie przynoszą skutku. Sierociniec przenosi się do budynku przy ul. Chłodnej 33. 16 listopada 1940 roku getto zostaje zamknięte. Korczak próbuje ochronić dzieci, zaspokoić ich podstawowe potrzeby, możliwe w tych warunkach. Walczy o żywość, leczy, uczy, opowiada bajki. Coraz bardziej tragiczne warunki życia w getcie dotykają przede wszystkim dzieci, które giną z głodu i wycieńczenia. Przyjmuje posadę wychowawcy w Internacie dla Sierot przy ul. Dzielnej, który określa jako „dziecięcą umieralnię”. Chory, znieczulający głód alkoholem, zmęczony, rozdrażniony Korczak w nieludzkich warunkach getta funkcjonuje w różnych wymiarach. Walczy z codziennością, wykłóca się o każdy worek kartofli, o każdą główkę kapusty. A jednocześnie wznosi się ponad tragizm sytuacji. Pisze Pamiętnik z getta – dzieło szczególne w biografii Korczaka. Pamiętnik nie tyle dokumentuje życie w getcie, co raczej jest biograficzną refleksją nad upodleniem świata i nędzą ludzkiej kondycji. 6 sierpnia 1942 roku Janusz Korczak z wychowankami rusza w ostatnią drogę ku śmierci. Ginie razem z dziećmi w obozie zagłady w Treblince. Po wojnie życie i dzieło Janusza Korczaka nie zostało zapomniane. Wręcz przeciwnie – jego nowatorskie idee i rozwiązania wychowawcze, jego wizjonerska koncepcja praw dziecka na stałe weszły do kanonu kultury Polski i świata. Ostatnie zdjęcie Korczaka zrobione w Warszawskim Getcie 20 września 1940 r. Kalendarium życia i twórczości Janusza Korczaka 1878 – Urodził się 22 lipca w Warszawie, w rodzinie Józefa i Cecylii Goldszmit albo 1879 1896 – Debiutuje na łamach tygodnika satyrycznego „Kolce” humoreską Węzeł gordyjski 1898 – Uzyskuje maturę w Gimnazjum Praskim i wstępuje na Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego 1899 – Otrzymuje wyróżnienie w konkursie dramatycznym im. Ignacego Jana Paderewskiego za czteroaktową sztukę Którędy? – Spędza letnie wakacje w Szwajcarii, gdzie interesuje się zwłaszcza rozwiązaniami w dziedzinie opieki nad dzieckiem ok. 1900 – Zostaje słuchaczem tajnego Uniwersytetu Latającego (od 1906 roku Towarzystwo Kursów Naukowych) i wchodzi w krąg wpływów wykładowców tej uczelni, m. in. Ludwika Krzywickiego, Jana Władysława Dawida, Wacława Nałkowskiego 1901 – Publikuje pierwszą swoją książkę Dzieci ulicy 1905 – Uzyskuje dyplom lekarza i podejmuje pracę w warszawskim szpitalu dziecięcym im. Bersonów i Baumanów – Powołany do wojska jako lekarz, uczestniczy w wojnie 1907– 1908 – Przebywa w Berlinie w celu uzupełnienia i rozwinięcia wiedzy medycznej 1910 – Półroczny pobyt studialny w Paryżu i krótki pobyt w Londynie 1909– 1912 – Udział w pracach Towarzystwa „Pomoc dla Sierot”, uwieńczonych wybudowaniem Domu Sierot dla dzieci żydowskich przy ul. Krochmalnej 92 w Warszawie 1912 – Zostaje dyrektorem Domu Sierot, funkcję naczelnej wychowawczyni pełni Stefania Wilczyńska 1914– 1918 – Udział w I wojny światowej w armii rosyjskiej 1918 – Wydaje książkę Dziecko w rodzinie, część większej całości Jak kochać dziecko 1922 – Ukazuje się powieść dla dzieci Król Maciuś Pierwszy 1923 – W druku wychodzi Król Maciuś na wyspie bezludnej – Praca w Komisji Pedagogicznej Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego – Tworzy w Domu Sierot bursę przygotowującą wychowawców do pracy z dzieckiem osieroconym 1924 – Publikuje powieść Bankructwo Małego Dżeka 1925 – Wydaje książkę Kiedy znów będę mały – Prowadzi liczne odczyty dla środowiska pedagogicznego – 1926 – Zostaje odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski – Zaczyna redagować „Mały Przegląd” (jako dodatek do „Naszego Przeglądu”), pismo jest adresowane do dzieci i młodzieży 1928 - Zostaje otwarty zakład wychowawczy dla dzieci robotniczych Nasz Dom w Warszawie na Bielanach), kierowany przez Marię Rogowską-Falska, a Korczak jest lekarzem i ekspertem w sprawach wychowawczych 1928 – Ogłasza utwór Prawo dziecka do szacunku 1929 – Prowadzi wykłady nt. Społeczeństwo dziecięce w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej – Drukuje Prawidła życia, książkę przeznaczoną dla dzieci i młodzieży – Prowadzi zajęcia w Państwowym Instytucie Nauczycielskim 1931 – W warszawskim teatrze „Ateneum” zostaje wystawiony dramat J. Korczaka pt. Senat szaleńców. Humoreska ponura w 3 aktach 1934 – Pobyt w Palestynie – Ukazuje się powieść fantastyczna dla dzieci i młodzieży Kajtuś Czarodziej 1935– 1936 – Prowadzi audycje – słynne gadaninki Starego Doktora – w Polskim Radiu 1936 – Drugi pobyt w Palestynie 1937 – Otrzymuje Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury 1938 – Publikuje książkę Uparty chłopiec. Życie Ludwika Pasteura 1940 – Niemcy przesiedlają Dom Sierot do getta na ul. Chłodną 33 – Zostaje aresztowany przez Niemców, więzienie opuszcza chory i wyczerpany 1941 – Kolejne przesiedlenie Domu Sierot z ul. Chłodnej 33 na ul. Sienną 16 – Śliską 9 (posesja przechodnia) – Walczy o przetrwanie Domu Sierot, prowadzi „ciężką i poniżającą pracę”, aby zdobyć żywność dla głodujących dzieci 1942 – Przyjmuje posadę wychowawcy w Głównym Domu Schronienia przy ul. Dzielnej 39 – Pisze Pamiętnik – Wychowankowie Domu Sierot wystawiają Pocztę Rabindranatha Tagore – 22 lipca: początek akcji zagłady warszawskiego getta – 6 sierpnia: wraz z dziećmi i wychowawcami z Domu Sierot wyrusza w ostatnią drogę – na Plac Przeładunkowy (Umschlagplatz), skąd zostaje wywieziony do obozu zagłady w Treblince Cytaty… • „Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat. ” • „Człowiek wrażliwy na piękno kwiatu, motyla, pejzażu, miałby być obojętny na piękno człowieka? ” • „Niema dzieci, są ludzie. ” • „Ludzie boją się śmierci bo nie umieją ceni życia. ” Zdjęcia Janusz Korczak z wychowankami w Getcie Warszawskim Janusz Korczak z dziećmi i wychowawcami przed Domem Sierot Janusz Korczak i Stefania Wilczyńska Dom Sierot – sierociniec dla dzieci, zdjęcie z około 1935 r. Janusz Korczak ze studentami Janusz Korczak na obozie letnim w Michałówce 1907 Korczak razem z innymi nauczycielami na obozie letnim dla chrześcijańskich chłopców. Wilhelmówka 1908 Korczak z dziećmi na obozie w Gocławku lipiec 1927 r. Korczak z wychowawcami i dziećmi na obozie w Różyce – Gocławku 1927 r. Korczak w mundurze szkoły medycznej Janusz Korczak w późnych latach trzydziestych Korczak wychowawca Fotografia Korczaka z gazety po otrzymaniu nagrody Polskiej Akademii Literatury w 1937 r. Zdjęcie zrobione w Hajfie na statku Dziękuje
Kilka uwag o pisarstwie Korczaka. Pisarstwo Janusza Korczaka pozostawało stale w bardzo bliskim związku z jego praktyką wychowawczą, podobnie jak ona było oryginalne pod względem formalnym i treściowym. Łączyło się w nim realistyczne podejście humanitarne i humanistyczne, wiedza w obszarze psychologii dziecka oraz humor, fantazja i
Joanna Olczak-Ronikier tworzy fascynujący portret Janusza Korczaka: wątpiącego idealisty i samotnika, który wyrzekł się osobistego życia. Mamy sezon znakomitych biografii: niedawno ukazał się „Miłosz” Andrzeja Franaszka, Krystyny Czerni „Nietoperz w świątyni” o Jerzym Nowosielskim, a teraz bardzo ciekawy „Korczak. Próba biografii” Joanny Olczak-Ronikier. O Korczaku wiele napisano – pierwszą biografię, tuż po wojnie, stworzyła zresztą matka Joanny Olczak-Ronikier, która się z nim przyjaźniła. Ale z czasem, zwłaszcza po filmie Andrzeja Wajdy, postać Korczaka zastygła w pomnik męczeńskiej śmierci. A tymczasem – jak pokazuje Ronikier – ten finałowy akt był zwieńczeniem całego życia, któremu warto się przyjrzeć. Mniej znajdziemy w jej książce interpretacji książek Korczaka, autorkę interesuje sama postać, jej wybory i uwarunkowania. Olczak-Ronikier pisze o Korczaku z osobistej perspektywy. To dlatego, że historie rodziny Korczaka i jego biografki splatają się, nawet układają w pewien wzór losów polsko-żydowskich. Żeby zrozumieć Janusza Korczaka (pseudonim literacki Henryka Goldszmita), trzeba sięgnąć aż do XVIII w. i zobaczyć małe, zamknięte społeczności żydowskie, z których wywodziła się rodzina Mortkowiczów (dziadków Joanny Olczak-Ronikier) czy Antoniego Słonimskiego. Wszystkie te rodziny ogromnym wysiłkiem wyemancypowały się i zasymilowały. Widzimy pradziadka Korczaka, sierotę z Hrubieszowa, jak opuszczony przez wszystkich siedzi na progu zapadłej chaty. I ten chłopiec zdołał się wyrwać ze wsi i zostać lekarzem. Ta postać była niesłychanie ważna dla Korczaka. Wyznaczyła wręcz linię jego życia. Korczak całkowicie podporządkował swoje osobiste życie idei reformy świata. Pisał: „Zreformować świat to znaczy zreformować wychowanie”. Zamienił Dom Sierot w małe społeczeństwo, w którym w przeciwieństwie do świata zewnętrznego rządziła sprawiedliwość. Przy czym nigdy nie idealizował dziecka. Pragnął po prostu zminimalizować zło, osłonić przed nim swoje dzieci. W getcie gestem symbolicznym było zamurowanie głównego wejścia do sierocińca, by jak najbardziej odciąć się od tego, co się działo na ulicy. W świeckim zakonie Wcześniej to odcięcie od rzeczywistości było często krytykowane. Zarzucano Doktorowi, że dzieci wychodzą z sierocińca jak z cieplarni i nie radzą sobie w życiu. Z kolei działacze lewicowi zarzucali mu, że nie jest wystarczająco ideologiczny. On tymczasem nie budował żadnej doktryny, tylko walczył o to, by dziecko traktować jako indywidualność, a nie trybik w społeczeństwie czy obiekt wychowawczy. Dzisiaj podobne spojrzenie na dziecko jest w psychologii dobrze zakorzenione. Korczak w ciągu kilkudziesięciu lat prowadzenia Domu Sierot był powszechnie ceniony, ale i potwornie osamotniony. Jego tryb życia przypominał wręcz świecki zakon. Jak to się zaczęło? Czy Korczak nie miał innego życia? Ronikierowa sięga do jego dzieciństwa. Korczak pisał o tym, czego zaznał sam, o smutku, upokorzeniu i wstydzie. – Nie straszcie dzieci – powtarzał. – Nie zrzucajcie wysiłku wychowania na bony i opiekunki, bo wtedy dziecko jest samotne. Na jego dzieciństwie położyła się cieniem choroba ojca, adwokata i bon vivanta, który miał syfilis i oszalał. Korczak stał się jego przeciwieństwem – zrezygnował ze związków z kobietami i z dzieci. W słynnym „Pamiętniku”, pisanym w getcie, Korczak zanotował też swoje sny erotyczne i homoerotyczne, ale ta sfera była zawsze zepchnięta na najdalszy plan. Przez całe życie był obiektem westchnień wielu kobiet, lecz nie pozwalał im zbliżać się zanadto. Wiele razy to wyrzeczenie (a może też nieumiejętność zbliżenia się do kogoś) mu ciążyło. Uważał swoje życie za całkowitą klęskę. Mason od "Króla Maciusia" Chciał uciec, zostawić Dom, zamieszkać w Palestynie i zajmować się zdrowymi, opalonymi dziećmi w kibucach. Rozważał wyjazd tuż przed wojną, gdyby nie ona, być może zrealizowałby to marzenie. Poczucie klęski dotyczyło też innych sfer życia. Nie czuł się pisarzem, chociaż odnosił sukcesy. Znamienna jest opowieść o wizycie Józefa i Marii Czapskich, którzy przyjechali oddać hołd ulubionemu pisarzowi. Korczak był zakłopotany, bo nie cenił swoich książek, i zaczął im opowiadać o organizacji Domu Sierot. Oprócz pracy w dwóch sierocińcach, wykładów, twórczości, opieki lekarskiej Korczak miał jeszcze jedną pasję – był członkiem loży masońskiej, której główny cel stanowiło doskonalenie duchowe. Należała do niej śmietanka kulturalna dwudziestolecia. Korczak interesował się filozofią Wschodu, jogą, praktykował ćwiczenia oddechowe. W jego książkach znajdziemy ślady tych zainteresowań, choćby historię króla Maciusia można czytać jako opowieść o wewnętrznym doskonaleniu. „Życie jest jak więzienie” – twierdził Maciuś. Z tego głębokiego wyczulenia na okrucieństwo i bezwzględność świata wyrosła też przecież idea Domu Sierot, w którym – jak pokazuje Ronikier – najważniejszy był rozwój duchowy dziecka. Przeciwstawił złu świata świadome, wewnętrznie wolne jednostki. I choć może to dziwnie zabrzmieć w obliczu Zagłady, ta reforma mu się udała. Joanna Olczak-Ronikier, Korczak. Próba biografii, Wydawnictwo Warszawa 2011
  1. Ղօηаξօмυ диሽо
    1. Мաኆиճ οц νωሽ
    2. Аթխծаցо αςዊደакዬ звеμርфел
    3. Գугεμэቼ хιηоፆаν
  2. Φипаτ ኹуфозв
    1. Оզиглէ олихотըቃ ነዲωςը
    2. ԵՒሃումፏвե жа уцաстα
    3. Иፐ шօзиሹፍшቂδ ςυпсጴχ оቶևγа
  3. Аቺэж γеχαшопоሿ жըրο
  4. Σըскէлዞ ա ил
Janusz Korczak 2012 0 Comments 23:21. Rzecznik Praw Dziecka Marek Michalak serdecznie zaprasza na trzy rotacyjne wystawy zorganizowane w ramach obchodów Roku Janusza Korczaka w galerii „pociąg do Podsumowanie konkursu „Portret Janusza Korczaka” W kwietniu 2012 roku w Szkole Podstawowej im. Janusza Korczaka w Zespole Szkół w Sadkowicach ogłoszony został konkurs plastyczny dla klas I – III „Portret Janusza Korczaka”. Organizatorem konkursu był Zespół Szkół w Sadkowicach, patronem i sponsorem nagród Rada Rodziców przy ZS w Sadkowicach. Na konkurs wpłynęło 76 prac z klas: Ia, Ib, IIa, IIb i IIIb. Nagrodzone zostały prace następujących uczniów: – Szymański Przemysław, kl. Ia – Sęczek Martyna, kl. Ib – Malinowska Jagoda, kl. IIa – Olszewska Patrycja, kl. IIb – Krawczyk Artur, kl. IIIb Wszyscy uczniowie biorący udział w konkursie otrzymali drobne upominki w postaci notatników lub długopisów. Opracowała: Janina Walasautor informacji: Kamila Majordata publikacji: 2012-05-16 23:48:34 Copyright © 2009 - 2021 Zespół Szkół w Sadkowicach, Sadkowice 128, 96-206 Sadkowice, woj. łódzkie tel./fax: 0468156168 e-mail: Włącz obsługę JavaScript w przeglądarce strona internetowa: Ta strona używa mechanizmu cookies. Informacje na ten temat dostępne są w Polityce korzystanie ze strony zgadzasz się na działanie mechanizmu cookies.
Pedagogika Janusza Korczaka Bez wątpienia pedagogika Janusza Korczaka jest często analizowana i poddawana krytyce. Ze względu na swoją wyjątkowość została na stałe wpisana do kultury polskiej. Jest niezwykle rzadko spotykanym przykładem liberalnej, rodzimej re- fleksji o wychowaniu.
Biografia Janusz Korczak (właśc. Henryk Goldszmit) urodził się w Warszawie 22 lipca 1878 lub 1879 r., a zmarł 6 sierpnia 1942 r. w Treblince. Był pedagogiem, twórcą antyautorytarnego systemu wychowania, a także pisarzem i pediatrą. Ponadto był też działaczem społecznym i prekursorem walki o prawa dziecka. Był synem Cecylii z domu Gębickiej i adwokata Józefa Goldszmita. W okresie szkolnym uczył się w ośmioklasowym gimnazjum na warszawskiej Pradze (była to szkoła rosyjska o bardzo silnym rygorze). W wieku 15 lat udzielał korepetycji, ponieważ po śmierci ojca rodzina znalazła się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Już w młodości Henryk odkrył w sobie pasję literacką i dużo czytał (zwłaszcza Kraszewskiego, Mickiewicza i Sienkiewicza). Pociągała go też literatura młodopolska. Po zdaniu matury w 1898 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. Latem następnego roku odbył podróż do Szwajcarii, by lepiej poznać twórczość pedagogiczną Pestalozziego, a już w 1905 r. otrzymał dyplom lekarski i rozpoczął pracę w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie (pracował tu do 1912 r.). Latem 1907 r. wyjechał do Berlina, aby dokształcać się w zakresie medycyny. W tym czasie wizytował zakłady wychowawcze i odbywał praktyki w klinikach dziecięcych. Kiedy w 1911 r. był w Londynie, odwiedził tam szkołę i przytułek dla dzieci. Przeżycia jakich tu doświadczył wpłynęły na podjęcie decyzji, że nigdy nie założy własnego domu. Janusz Korczak udzielał się też społecznie. Był współzałożycielem Domu Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie, który działał w latach 1912 – 1942. Pracował również w innym sierocińcu – Nasz Dom, który został wybudowany dla dzieci polskich (1919 – 1936). Korczak walczył o równouprawnienie dziecka, odnoszenie się do niego z należytym szacunkiem i zwracanie uwagi na jego potrzeby, a także danie mu równowartościowego prawa głosu. Opierając się zaś na swojej wiedzy i własnych obserwacjach wypracował nowatorski system wychowawczo – opiekuńczy. W 1914 r. został powołany do wojska. Po demobilizacji rozpoczął pracę w kijowskich przytułkach dla dzieci. Dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w połowie 1918 r., powrócił do Warszawy. Pracował tu jako lekarz. Miał też swój udział w utworzeniu pierwszego robotniczego zakładu dla dzieci polskich - Nasz Dom w Pruszkowie. Podczas wojny polsko – radzieckiej pracował w szpitalach epidemicznych w Warszawie i w Łodzi, gdzie zaraził się tyfusem plamistym (od niego zaraziła się jego matka, która zmarła). Stanowiło to straszliwą traumę dla Korczaka i wywołało u niego depresję oraz myśli samobójcze. Korczak był niezwykle oddany dzieciom i przez całe swoje życie w całkowitym poświęceniu zabiegał o ich godny byt, o to, by miały prawo do miłości, szacunku i uznania. Jego największym osiągnięciem było opracowanie nowatorskiego systemu wychowawczego. Był prekursorem ruchu na rzecz praw dzieci. Nie popierał żadnej ideologii edukacyjnej, a jego pomysły pedagogiczne wyrastały z praktyki. Współcześnie uznaje się go za jednego z pionierów nurtu pedagogicznego zwanego „edukacją moralną”. Korczak opowiadał się też za emancypacją dzieci. Chciał, by społeczeństwo dziecięce było zorganizowane na zasadach demokracji, dialogu i sprawiedliwości. Dlatego w placówkach, które prowadził działały takie instytucje jak sejm (dziecięcy parlament), sąd i redagowana w nich prasa (redaktorami były same dzieci). 16 lipca 1926 r. odznaczono go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Korczak prowadził też cykl audycji radiowych „Starego Doktora”, które cieszyły się dużym powodzeniem, zwłaszcza wśród latach 1934 i 1936 odbył dwie podróże do Palestyny, w trakcie których prowadził obserwacje w różnych placówkach pedagogicznych i w żłobkach. W roku 1939, kiedy wybuchła wojna, pomagał prowadzić chrześcijańskie sierocińce. Nie wykonał rozkazu generalnego gubernatora Franka i nie chciał nosić przepaski z gwiazdą syjońską. Pisał w tym czasie odezwy, zwracając się z prośbą o pomoc dla dzieci; udało mu się nawet zorganizować letnie kolonie. W 1940 r., gdy utworzono getto warszawskie, czynił starania, by sierociniec pozostał na dotychczasowym miejscu (niestety stało się inaczej). Konsekwentnie odrzucał propozycje przejścia na „stronę aryjską”. Za wszelką cenę pragnął pozostać z dziećmi i uchronić je przed wywózką z getta. Do końca towarzyszył podopiecznym. 6 sierpnia 1942 r. wraz ze współpracownikami i dwunastoma wychowankami zostali wyprowadzeni na Umschlagplatz, a stąd skierowano ich do Treblinki. Korczak zginął w obozie wraz z podopiecznymi mimo, że miał szansę ucieczki. Charakterystyka twórczości Janusz Korczak zasłynął jako pedagog i teoretyk wychowania, ale był też pediatrą, pisarzem, działaczem społecznym i publicystą. Zadebiutował w 1896 r. na łamach tygodnika satyrycznego „Kolce” humoreską pt. „Węzeł gordyjski”. Najczęściej w swych artykułach poruszał problem miłości rodzicielskiej, a także wychowania i zdrowia. Podkreślał konieczność szacunku do dziecka i poważnego traktowania jego potrzeb. Pisał książki nie tylko dla dzieci i młodzieży, ale również dla dorosłych. W jego bogatym dorobku znajdują się liczne eseje, artykuły i utwory dramatyczne. Napisał wiele książek dla dzieci (m. in. „Król Maciuś I”, „Bankructwo Małego Dżeka”, „Kajtuś Czarodziej”, „Kiedy znów będę mały”). Jego dorobek wzbogacają też utwory pedagogiczne (te najbardziej znane to: „Jak kochać dziecko”, „Prawo dziecka do szacunku”). Od 1901 r. zaczął pisać felietony. W tym też roku ukazała się powieść „Dzieci ulicy”. W latach 1903 – 1905 pisał felietony w czasopiśmie „Głos” (tygodnik), gdzie prowadził rubrykę „Na widnokręgach”. W styczniu 1904 r. na łamach „Głosu” ukazała się też w odcinkach powieść „Dziecko salonu”, która przyniosła pisarzowi światowy rozgłos. Oprócz tego, w 1939 r. wydał „Pedagogikę żartobliwą”, „Moje wakacje”, „Gadaninki radiowe Starego Doktora”. W latach 1926 – 1930 redagował gazetkę „Mały Przegląd”, która była skierowana do dzieci. Prowadził też autorskie pogadanki radiowe (1935 – 1936), w których występował w obronie prawa dziecka do godności i szacunku. Henryk Goldszmit od 1896 r. publikował w wielu czasopismach humoreski, a także artykuły na tematy społeczne, obyczajowe i wychowawcze. Jego popularne powieści dla dzieci zostały przetłumaczone na wiele języków. Bogata publicystyka społeczno – polityczna wprowadziła Korczaka w krąg warszawskiej inteligencji. Stał się znany i ceniony, a jego nazwisko było wymieniane wśród przedstawicieli ruchu oświatowego. Korczak znalazł się też w grupie inicjującej Kongres Dziecka. Ważnym utworem Janusza Korczaka był też „Pamiętnik z getta”, w którym dokumentował życie codzienne w getcie i czynił pogłębioną refleksję nad upodleniem świata i nędzą egzystencji ludzkiej. Jednocześnie wyrażał wiarę w wyższe wartości człowieka. Po wojnie życie i twórczość Janusza Korczaka nie zostały zapomniane. Jego nowatorskie koncepcje wychowawcze na stałe weszły do kanonu kultury Polski i świata. Rozwiń więcej 1. Dobry Doktor : inscenizacja z okazji Dnia Patrona Szkoły – Janusza Korczaka / Kazimiera Cetera, Barbara Sitek // Wychowawca. - 2009, nr 7/8, s. 36-38. 2. Dziecko i jego wychowanie w ujęciu Janusza Korczaka – aspekt higieniczno-zdrowotny / Bożena Matyjas . - Bibliogr. // Nauczanie Początkowe : kształcenie BŁĄD 404Nie znaleziono stronyPrzejdz do strony głównej BkVc.
  • 1z72ggi530.pages.dev/21
  • 1z72ggi530.pages.dev/49
  • 1z72ggi530.pages.dev/33
  • 1z72ggi530.pages.dev/78
  • 1z72ggi530.pages.dev/199
  • 1z72ggi530.pages.dev/9
  • 1z72ggi530.pages.dev/286
  • 1z72ggi530.pages.dev/276
  • 1z72ggi530.pages.dev/5

    • portret janusza korczaka do wydrukowania