Witam, czytam dużo o zdradach i postanowiłam opisac Wam moj± sytuację. jestem mężatk± od 6 lat, ale nie jest to udany zwi±zek. Dużo łez wylałam przez męża, on mnie po prostu nie szanuje. Mówi że kocha ale robi co innego. Prawie rok temu przyszedł do pracy nowy kolega. Nie od razu zwróciłam na niego uwagę. Po pół roku powiedział że jedzie w delegację, wymienili¶my się numerami telefonów i ja pierwsza napisałam do niego sms. On odpisał i tak się zaczęło. Gdy spotkali¶my się pierwszy raz (poza prac±) to do niczego jeszcze nie doszło, oboje nie byli¶my pewni czy chcemy to zrobić. Ale za drugim razem już poszli¶my na cało¶ć. Nigdy siebie nie podejrzewałam że będę zdolna do zdrady, ale mój m±ż swoim zachowaniem sam popchn±ł mnie w ramiona innego. Spotkali¶my się 3 razy a potem on powiedział, że ma wyrzuty sumienia wobec żony i musimy przestać. Ja aż plakalam. Przy nim czułam się tak wspaniale, taka doceniona. Potem ja straciłam t± pracę i nie spotykali¶my się przez 2 miesi±ce, rozmawiali¶my czasem przez telefon. Kiedy¶ umowiłam się z nim, chciałam tylko porozmawiać, przytuliłam się do niego stęskniona a on zacz±ł mnie calować i doszło do kolejnej zdrady. On mowi że ma wyrzuty sumienia wobec żony i jak się ze mn± spotyka to nie chce aby doszło do zdrady ale jednocze¶nie chce się ze mn± kochać. Widzę, ze dla niego to też nie jest tylko seks, ł±czy nas jeszcze co¶ emocjonalnego. On mówi że nie możemy tęsknić, nie możemy czuć nic więcej ale oboje tego chcemy. gdyby kto¶ mnie postawił przed wyborem m±ż albo on to zaraz bym poszla do niego. Ale oboje mamy rodziny, dzieci i nie chcemy tego psuć. Mój m±ż niczego nie podejrzewa, zreszt± jak się z nim spotykam to zawsze mam dobre alibi. czekam z utęknieniem na kolejne spotkanie. i co mnie dziwi, nie mam absolutnie żadnych wyrzutów sumienia. Bo gdy jestem z NIM to jestem szczę¶liwa, czuję się dowarto¶ciowan± kobiet±. Kombinuję jakby się tu z nim spotkać i chcę jeszcze!!! Wiem, że to co robię jest złe i boję się że kiedy¶ to sie wyda, ale dla tych kilku chwil szczę¶cia my¶lę że warto. Mój m±ż jest sam sobie winny. Gdyby mnie inaczej traktował nie zdradziłabym go. Nie raz chciałam przez niego popełnić samobóstwo bo miałam wszystkiego dosyć a teraz mam oparcie w NIM i mogę się mu wygadać, przytulić i jest dobrze. Odej¶ć od męża nie bardzo mogę bo nie mam gdzie i¶ć a w razie rozwodu on mówi że odbierze mi dziecko. Nie miałabym gdzie mieszkać, obecnie nie mam pracy więc faktycznie dziecko móglby mi odebrać a tego bym nie przeżyła. To bylaby zbyt wysoka cena za zdradę. Go¶ć: kek dnia kwietnia 13 2013 05:47:45 oj tam bzykać jej się chciało Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze. Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny. Brak ocen. Logowanie Nie jeste¶ jeszcze naszym Użytkownikiem?Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować. Zapomniane hasło?Wy¶lemy nowe, kliknij TUTAJ.
Co mi strzeliło do głowy? Po co mi to, na co? Od tygodni szukam usprawiedliwień dla faktu, że świadomie i z premedytacją zaszłam w kolejną ciążę. Tylko że jestem 40-latką, która powinna szykować się do wyprawienia z gniazda nastoletniej córki, a nie młódką do bawienia niemowlaków. Tak, po pierwsze zapomniałam, jak to jestMam już dość tych wszystkich nacisków. Boli mnie, że wszyscy wokół mówią tylko o dobru i szczęściu Piotrka, a nikt nie liczy się z moimi pragnieniami. Mąż chce się poczuć prawdziwym mężczyzną. A ja pytam: czyim kosztem? Mam 37 lat, jestem mamą dwóch córek. Ania ma 9 lat, a Zosia 7. Moje dziewczynki są ładne, zdolne, bardzo je kocham. Całkowicie zaspokajają moje uczucia macierzyńskie. Cieszę się, że już je odchowałam i wróciłam do pracy. Nie zamierzam więcej rodzić, po raz kolejny wywracać swojego życia do góry nogami. Mąż o tym doskonale wie. Mimo to od pewnego czasu nie daje mi spokoju. Chce jeszcze jedno dziecko! Marzy, że wreszcie będzie to upragniony syn. Kiedy to się zaczęło? Na początku lata Piotrek pojechał z córeczkami na kilka dni na wieś do swojego brata ciotecznego na Podlasie. Cieszyłam się z tego, bo wreszcie miałam czas tylko dla siebie. Po powrocie dziewczynki były zachwycone. Z wypiekami na twarzy opowiadały o kózkach, kaczuszkach i gąskach. I o tym, jak świetnie bawiły się z kuzynami. Tymczasem mąż był dziwnie zamyślony. Wzięłam go na spytki, no i okazało się, że bardzo zazdrości Tomkowi. Bo tamten ma dwóch synów i jedną córkę, a on tylko córki. – Jestem ostatnim męskim potomkiem w rodzinie. Jak umrę, moje nazwisko zginie – westchnął. – Może to i lepiej. Nazwisko Kozioł do najpiękniejszych raczej nie należy – zażartowałam. Normalnie w takich wypadkach Piotrek uśmiechał się, bo sam nieraz dowcipkował na temat swojego nazwiska. Ale wtedy niemal się obraził. – To nie jest powód do żartów! Każdy prawdziwy mężczyzna chce mieć syna! Ja też! – naburmuszył się. – A ja chcę gwiazdkę z nieba! Po narodzinach Zosi uprzedziłam cię, że nie zamierzam więcej rodzić. I nie zmienię zdania! Zresztą nie ma gwarancji, że to nie będzie kolejna dziewczynka! – Urodzi się chłopak! Czuję to! Może więc jednak przemyślisz sprawę… – Mowy nie ma! Masz dwie piękne córki i musi ci to wystarczyć! – warknęłam i poszłam do łazienki wstawić pranie. Miałam dość tej rozmowy. Byłam pewna, że temat dzieci mamy dawno zamknięty Tymczasem mąż wyskoczył z tym synem jak Filip z konopi. Pomyślałam, że jak w przyszłości zobaczę się z Tomkiem, to mu powiem w mocnych słowach, co myślę o jego poglądach na temat prawdziwej męskości. Czułam, że to on nakładł Piotrkowi do głowy tych bzdur, on go podpuścił. Przez następne dni mąż nie wspominał o synu. Łudziłam się, że w końcu odpuścił. Nic z tego! Kiedy dwa tygodnie później pojechaliśmy na obiad do jego rodziców, teściowa poprosiła w pewnej chwili, bym poszła z nią do kuchni. – Coś mi się wydaje, że już nie kochasz mojego Piotrusia – wykrztusiła. – Słucham? Skąd mamie to w ogóle przyszło do głowy? – zdumiałam się. – A bo on tak marzy o synu. A ty podobno nie chcesz nawet porozmawiać na ten temat… Dlaczego? – wpatrywała się we mnie. Byłam w szoku. Nie mogłam uwierzyć, że mąż poleciał ze skargą do swojej mamusi. Nigdy wcześniej nie opowiadał jej o naszych sprawach. Gdy już jednak nieco ochłonęłam, poczułam, jak ogarnia mnie wściekłość. – Bo nie ma o czym. Nie chcę mieć więcej dzieci i już! I nie muszę się z tego nikomu tłumaczyć! – wrzasnęłam i wybiegłam z mieszkania. Bałam się, że jak zostanę jeszcze chwilę, to urządzę wszystkim taką awanturę, że się nie pozbierają. Do domu wróciłam autobusem. Piotr i córeczki zjawili się godzinę po mnie. Myślałam, że mąż przynajmniej mnie przeprosi, wytłumaczy, dlaczego naraził mnie na taki stres. Tymczasem on stwierdził tylko, że jego mamie było przykro, gdy tak nagle wybiegłam Gdyby nie to, że Zosia i Ania były w pokoju, tobym mu chyba przyłożyła. Od tamtego dnia nie mam chwili spokoju. Mąż bez przerwy wraca do tematu trzeciego dziecka. Niby przypadkiem, ale konsekwentnie. Gdy zobaczy na ulicy chłopczyka, pyta, czy nie chciałabym mieć w domu takiego małego słodkiego mężczyzny. Wieczorami opowiada, jak to marzy, by zagrać z synem w piłkę, zabrać go na ryby, na mecz. Nawet córeczki namówił, by prosiły mnie o braciszka. Wyobrażacie to sobie? Przychodzą do mnie i pytają, czy już zagnieździł się w moim brzuszku. Teściowa też nie odpuszcza. Wydzwania do mnie, pyta, czy już się zdecydowałam. A jak odpowiadam, że nie, zarzuca mi egoizm i wygodnictwo. Innym razem przymila się, tłumaczy, że jeszcze jej podziękuję za to, że mnie namawiała, ba, nawet obiecuje, że weźmie na siebie wychowanie małego. Akurat! Gdy Ania i Zosia były małe, nie ruszyła przy nich palcem. Dlaczego więc teraz miałoby być inaczej? Miałam nadzieję, że chociaż moi rodzice staną po mojej stronie Nic z tego! Ojciec powiedział ostatnio, że fajnie by było mieć wnuka, a mama szepnęła, że powinnam jednak ustąpić. Bo Piotrek to dobry mąż i jego szczęście powinno być dla mnie najważniejsze. Ciekawe tylko, dlaczego ona nie zastosowała się do tej zasady? Z tego co mi wiadomo, tata też chciał mieć więcej dzieci. A jestem jedynaczką… Mam już dość tych wszystkich nacisków. Boli mnie, że wszyscy wokół mówią tylko o dobru i szczęściu Piotrka, a nikt nie liczy się z moimi pragnieniami. Przecież nie jestem pozbawionym uczuć robotem, tylko człowiekiem! Też mam swoje marzenia, plany. I nie ma w nich miejsca na trzecie dziecko. A może i czwarte bo przecież naprawdę nie ma gwarancji że urodzę chłopca! Ciężko przechodziłam obie ciąże. Wiele poświęciłam, by je donosić. Właściwie nie ruszałam się z łóżka. Porody też były dla mnie koszmarem, bo dziewczynki były duże… Gdy pomyślę, że znowu będę wymiotowała, spuchną mi piersi, nogi, pojawią się żylaki… Będę miesiącami leżała, żeby nie poronić, a później znów przez dwadzieścia godzin wiła się z bólu na porodówce… Wrócą koszmarne sny, że umieram, a dziecko się dusi. A potem będą nieprzespane noce, padanie ze zmęczenia, pieluchy… Przecież dopiero niedawno wróciłam do pracy, rozwinęłam skrzydła. I teraz znowu mam z tego zrezygnować? Nigdy! Dlatego już postanowiłam: na najbliższym spotkaniu rodzinnym powiem głośno i wyraźnie, że dalsze naciski nie mają sensu, bo i tak nie urodzę mężowi syna. Pewnie usłyszę, że jestem złą żoną. Wiecie co? Mam to gdzieś! Monika, lat 37 Czytaj także: „Moja 17-letnia córka wpadła. Musieliśmy zająć się wnuczką, bo młoda mama wolała imprezy i alkohol" „Urodziłam dziecko z gwałtu, bo rodzice nie zgodzili się na aborcję. Gdy patrzę na twarz Adrianka, widzę mojego oprawcę" „Na kolanach błagają, by oddać im dzieci. A potem one znów lądują u nas we łzach i siniakach…”
Ja obecnie jestem w siódmym miesiącu ciąży. Nasz, bo myślę, że to już jest nasz problem, jest następujący: mąż w weekendy pije. W ciągu tygodnia potrafi nie pić, gdyż jest osobą publiczną i pracuje i z dziećmi, i z dorosłymi, ma świadomość, że od poniedziałku do piątku musi stwarzać pozory idealnego męża i człowieka.
Dziecko wpłynie na twoją relację z partnerem na długo przed tym, zanim pojawi się po drugiej stronie brzucha. Mamy dla ciebie kilka pomysłów, jak łagodnie przejść przez czas ciąży. Co robić, by relacja z partnerem podczas ciąży zmieniała się tylko na lepsze? Do tej pory wszystko robiliście we dwoje, tak jak chcieliście i kiedy chcieliście. Na to, jak było między wami, miały wpływ tylko dwie osoby – ty i twój partner. Spontaniczne wyjazdy, leniwe niedzielne przedpołudnia, namiętne noce. A poza tym mnóstwo czasu na własne pasje, przyjaźnie i rozwój. Teraz, kiedy czekasz na maleństwo, zaczynasz już domyślać się, że po jego narodzinach wasze życie się zmieni. Już teraz zauważasz, że w waszym związku pojawiają się całkiem nowe klimaty i jesteś zaskoczona, że ciąża ma tak duży wpływ na to, jak się nawzajem do siebie odnosicie. Jak przywrócić równowagę w związku podczas ciąży? >> Chcieliście tego dziecka, a teraz coś się między wami psuje. Dlaczego? >> Związek a ciąża: on jest nadopiekuńczy Dotychczas byłaś jego partnerem. Ufał twojemu rozsądkowi, szanował twoje zdanie, wiedział, że jesteś silna. Ale teraz twój partner zachowuje się, jakbyś straciła te wszystkie przymioty, a stan błogosławiony spowodował, że trzeba chronić cię przed światem. Początkowo to było nawet zabawne, ale… Ile można słuchać o tym, co powinnaś jeść, a czego nie, szarpać się z nim, gdy zabiera ci butelkę z wodą mineralną, bo przecież nie możesz dźwigać? W dodatku on podejmuje wszelkie decyzje bez twojego udziału, żeby cię nie denerwować. Wiesz, że to robi, bo troszczy się o ciebie, ale zaczynasz mieć dość traktowania cię jak dziecko. Zapytaj, czy zna twój numer PESEL. Jeśli poda go bezbłędnie, można założyć, że wie ile masz lat. Wtedy możesz poprosić go, by traktował cię zgodnie z metryką. Nie masz już trzech lat i nie potrzebujesz czujnego opiekuna, tylko partnera, mężczyzny, a nie niańki. Podaj przykłady trudnych sytuacji, w których sobie poradziłaś. Podkreśl, że ciąża to nie ekstremalna wyprawa ani obrona doktoratu, lecz naturalny proces. Możesz powiedzieć też, że nie lubisz, kiedy jest nadopiekuńczy, bo masz poczucie, że nie ma do ciebie zaufania. Zalej go informacjami. Na niektórych facetów świetnie działa zdanie zaczynające się od „mój lekarz uważa, że…”. Jeśli masz naprawdę nadopiekuńczego mężczyznę, może twoją relację konfrontować z ginekologiem w czasie wizyt kontrolnych. Ale wtedy postaraj się budować wspólny front z lekarzem – niech zapewni partnera, że wszystko idzie świetnie, a ty najbardziej potrzebujesz… spokoju! >> Nadopiekuńczość jest.... powodem do zdrady? >> Związek a ciąża: nie chcesz, by widział cię nago Masz wielki brzuch i nabrzmiałe piersi. Uda zrobiły się masywne i pojawił się na nich cellulit. Jesteś cała w nie swoim rozmiarze i trudno ci się do tego stanu (mimo że jest tylko przejściowy) przyzwyczaić. A on wydaje się tego nie zauważać. I chce się kochać. Wolałabyś, żeby nie oglądał cię bez ochronnej piżamki maskującej kształty. Idźcie na kompromis. Jest przyzwyczajony do widoku twojego nagiego ciała i za tym tęskni. Ale skoro ty nie czujesz się z tym komfortowo, może uda wam się znaleźć rozwiązanie polubowne – półprzezroczysta koszulka, przytłumione światło w sypialni. Może nie trzeba rezygnować z namiętności? Zapytaj, co on widzi. Zazwyczaj patrzymy na siebie znacznie bardziej krytycznie niż nasi partnerzy. Dowiesz się, że uwielbia twój większy biust, że podobają mu się krągłości bioder. Zamiast z nim dyskutować, słuchaj tego i ucz się cieszyć swoim rozkwitającym ciałem. To jedyny stan, kiedy każdy dodatkowy kilogram znajduje wiernego fana. Poszukaj innego sposobu na bliskość. Jeśli naprawdę nie możesz się przełamać, powiedz mu o tym. Być może szczera rozmowa wam pomoże, rozwieje twoje wątpliwości, uświadomi mu, z czym się zmagasz. Przypomnijcie sobie, jak okazać sobie miłość bez stosunku. Możecie mieć z tego sporo niespodziewanej zabawy. miesięcznik "M jak mama"
W głowie więc mętlik, serce tęskni, płacze, a ciało odmawia posłuszeństwa. Właśnie wtedy buszując w sieci w poszukiwaniu cudu trafia się na tajemniczy anons: „Jestem zdecydowana pomóc parze, która nie może mieć własnych dzieci – wynajmę swój brzuszek na 9 miesięcy. Jestem mężatką i mam dziecko.
jestem mężatką i jestem w ciąży z innym
